“สถานีเล่นหลังเลิกเรียน” ในที่นี้ สำหรับเยาวชนอาจหมายถึง

สถานที่เล่นปลอดภัยหลังบ่ายสามโมงซึ่งเป็นเวลาเลิกเรียน

และมีสื่อหลากหลายให้ลองเล่น ลองทำ ลองฟัง ลองดู หรือลองค้นหา

ในขณะที่ “สถานีเล่นหลังเลิกเรียน” สำหรับผู้สูงอายุมีนัยยะมากกว่านั้น 

หากใครที่ผ่านร้อนผ่านหนาวใกล้เข้าฤดูกาลของอายุขัยรอบที่ห้า

คงปฏิเสธไม่ได้ว่าบ่อยครั้งเราอดไม่ได้ที่จะหวนไปคิดถึงความสนุก

เมื่อครั้งเยาว์วัย การเล่นจึงเป็นความหมายเชิงนามธรรม

ที่สร้างความเบิกบาน และปลดแอกผู้สูงอายุให้ได้กลับมาเป็น“ผู้เรียน”

พร้อมๆ กับการใช้ประสบการณ์ชีวิตกลับมาเป็น“ผู้สอน”

หรือย้อนรอยปล่อยวางตัวเองให้ยอมฝึกเป็น“ผู้ฟัง” อีกครั้งพร้อมๆ

กับการเป็นผู้เต็มไปด้วยบทเรียนของชีวิตและพร้อมจะเป็น“ผู้เล่า” 

“สถานีเล่นหลังเลิกเรียน” สำหรับผู้พิการก็เช่นกัน หนทางการเรียนรู้อาจจะเจ็บปวด แต่ที่สถานีเล่นหลังเลิกเรียน คือนัยยะของการหันหลัง

ให้กับอุปสรรคทางร่างกายที่แก้ไขไม่ได้ แต่กลับมาเป็นทั้ง

“ผู้เรียน” “ผู้สอน” “ผู้ฟัง” และ “ผู้เล่า”

เฉกเช่นเดียวกับผู้สูงอายุและเยาวชน